Proces psychoterapii odbywa się w przestrzeni pomiędzy osobami – pacjentem/pacjentami i psychoterapeutą. Struktura procesu jest zależna zarówno od nurtu w jakim specjalista pracuje, ale też jego decyzji klinicznych. Superwizja jest formą zarówno nadzoru (kontroli) jak i wsparcia w pracy terapeutycznej. Jej celem jest także doskonalenie umiejętności terapeutycznych, dbanie o jakość pracy ale też bezpieczeństwo klientów/pacjentów.

Odbywa się ona poprzez stwarzanie przestrzeni do refleksji – dla superwizanta, aby w bezpiecznej i ustrukturowanej przestrzeni mógł przyglądać się własnej pracy z pacjentem, reakcjom, obserwowaniem tego co w związku z tym się dzieje w relacji terapeutycznej. Superwizja może odbywać się w formie indywidualnej jak i grupowej. Dobór metod zależy od tego jak superwizor rozumie potrzeby i trudności zgłaszane na spotkaniach superwizyjnych. Zwykle praca superwizyjna koncentruje się na rozumieniu diagnozy, ustaleń kontraktowych, zjawisk takich jak opór, przeniesienie, przeciwprzeniesienie itp. – czyli pracy nad klarownym rozumieniem elementów procesu psychoterapeutycznego.

Superwizja ma więc dwa podstawowe cele: szkoleniowy (edukacyjny) i kontrolny/wspierający. Dlatego dbający o jakość swojej pracy i dobro klienta psychoterapeuta powinien poddawać się regularnej superwizji. Uczestnictwo w superwizji jest jednym z etycznych standardów większości kodeksów etycznych psychoterapeutycznych wobec certyfikowanych psychoterapeutów oraz wymaganiem wobec psychoterapeutów będących w trakcie certyfikacji.